Vrijheid
Zittend in mijn boom
voel ik mij een met de gaaien
de mieren en de spinnen
voel ik mij een met de wind
en de wolken
voel ik mij een met de kosmos
Lopend op het strand
voel ik mij een met de meeuwen
de krabben en de schelpen
Voel ik mij een met de golven
en het water
voel ik mij een met de kosmos
Ik heb geen verwachtingen
ik heb geen wensen
ik hoef nergens naar toe
ik ben thuis
ik ben vrij
Gedichten van Thich Nhat Hanh
Ademen
Als ik inadem
zie ik mezelf als een bloem
Ik ben de frisheid
van een dauwdruppel.
Als ik uitadem
zijn mijn ogen bloemen geworden
Kijk alstjeblieft naar mij.
Ik kijk
met de ogen van liefde.
Als ik inadem
ben ik een berg,
onwankelbaar
rustig
levendig
krachtig.
Als ik uitadem
voel ik mij stabiel.
De golven van emotie
zullen mij nooit meeslepen.
Als ik inadem
ben ik een stil water.
Ik weerspiegel de hemel
vol vertrouwen.
Kijk, in mijn hart
heb ik een volle maan,
de verkwikkende maan van de bodhisattva.
Als ik uitadem
schenk ik het volmaakte beeld
van mijn spiegelgeest.
Als ik inadem
ben ik een ruimte geworden
zonder grenzen.
Ik heb geen plannen meer.
Ik heb geen bagage.
Als ik uitadem,
ben ik de maan
die vaart door de hemel van totale leegte.
Ik ben vrijheid.
Ware bron.
In mij is er een kleine jongen.
Zijn linkerhand trekt het gordijn van de nacht omhoog.
Zijn rechterhand houdt een zonnebloem vast, zijn toorts.
De ogen van het kind zijn twee sterren.
De haren van het kind vliegen en golven in de wind,
als wolken boven het oeroude woud op ene stormachtige middag.
Laat ons samen op het kind toestappen en hem vragen:
"Waar ben je naar op zoek? Waar ga je naartoe?
Waar is je ware bron? Waar is je uiteindelijke bestemming?
En welke zijn de wegen naar huis?"
De kleine jongen glimlachte slechts.
De bloem in zijn hand wordt plots
een stralend rode zon -
en het kind gaat alleen verder
op zijn weg door de sterren.
Een- zijn
Op het moment dat ik sterf
zal ik proberen naar je terug te komen
zo snel als ik kan.
Ik beloof dat het niet lang zal duren.
Is het niet waar
dat ik bij je ben
omdat ik elk ogenblik sterf?
Ik kom op ieder moment
naar je terug.
Kijk alleen maar,
voel dat ik er ben.
Als je wilt huilen,
huil dan maar.
En weet
dat ik met je zal huilen.
De tranen die je vergiet
zullen ons beiden genezen.
Jouw tranen zijn die van mij.
De aarde waarop ik vanmorgen loop,
overstijgt de geschiedenis.
Lente en winter zijn beide op dit moment aanwezig.
Het jonge blad en het dode blad zijn echt een.
Mijn voeten raken onsterfelijkheid aan
en mijn voeten zijn die van jou.
Loop nu met mij.
Laten wij de dimensie van een-zijn binnengaan
en de kersenboom in de winter zien bloeien.
Waarom zouden we over de dood praten?
Ik hoef niet te sterven
om weer bij jou te zijn.
Aanbeveling
Beloof mij,
beloof mij vandaag,
beloof mij nu,
terwijl de zon hoog aan de hemel staat
exact op het hoogste punt,
beloof mij:
Zelfs als ze
je neerslaan
met een berg vol haat en geweld,
zelfs als ze over je heen lopen en je vertrappen
als een worm,
zelfs als ze je verminken en je ingewanden uitrukken,
herinner je dan broeder
herinner je:
de mens is niet onze vijand.
Allen je mededogen telt nog,
het is onoverwinnelijk, grenzeloos en onvoorwaardelijk.
Haat zal jou nooit
het beest in de mens laten zien.
Als je op een dag alleen oog in oog staat met dit beest
en je moed is intact
je ogen staan vriendelijk
en onverstoord
(zelfs als niemand ze ziet),
dan zal er vanuit je glimlach
een bloem opbloeien.
En zij die van je houden
zullen je aanschouwen
aan de andere kant van de tienduizenden werelden van geboorte en dood.
Weer alleen
ga ik verder met gebogen hoofd
in het besef dat liefde eeuwig bestaat.
Op de lange moeilijke weg
zullen de zon en maan
blijven schijnen.
Ons ware erfgoed
Ik wil jou daar deze morgen een handvol van geven.
Ieder moment van je leven is een juweel,
dat schittert en aarde en hemel,
water en wolken bevat.
Alleen als je zachtjes ademt
worden de wonderen vertoond.
Opeens hoor je de vogels zingen,
de dennen neuriën,
je ziet de bloemen bloeien,
de blauwe hemel,
de witte wolken,
de glimlach en de prachtige blik
van je geliefde.
Jij, de rijkste persoon op aarde,
altijd bedelend om een stuk brood,
wees niet langer het berooide kind.
Kom terug en eis je erfdeel op.
Laten we blij zijn met ons geluk
en dat aan iedereen uitdelen.
Koester het hier en nu.
Laat de stroom verdriet maar los,
en sluit heel het leven in je armen.
Ik ben niet gevangen in dit lichaam,
Ik ben leven zonder grens.
Ik ben nooit geboren en ik sterf nooit.
Kijk naar de oceaan en naar de hemel vol sterren,
manifestaties van mijn wonderlijke, ware geest.
Sinds de tijd zonder begin, ben ik altijd vrij geweest.
Geboorte en dood zijn slechts deuren waar we doorheen gaan,
heilige drempels op onze reis.
Geboorte en dood zijn een verstoppertjesspel.
Dus lach met mij,
houd mijn hand vast,
laten we elkaar gedag zeggen,
gedag zeggen om elkaar weer te ontmoeten.
We ontmoeten elkaar vandaag,
we zullen elkaar morgen ontmoeten,
we ontmoeten elkaar ieder moment aan de bron,
we ontmoeten elkaar in alle vormen van het leven.
als zelfs vandaag nog komen moet.
Kijk naar me: elke seconde verschijn ik hier
om een knop aan een lentetak te zijn,
een vogel met nog tere vleugels
die in mijn nieuwe nest leert zingen,
om een rups te zijn in het hart van een bloem,
een juweel omgeven door gesteente.
Altijd nog kom ik om te lachen en te huilen,
te vrezen en te hopen.
Het ritme van mijn hart is het komen en gaan
van al wat leeft.
Ik ben de eendagsvlieg die van gedaante wisselt
op het water van de rivier.
En ik ben de vogel die een duikvlucht maakt
om de vlieg te verorberen.
Ik ben de kikker die vrolijk zwemt
in het heldere water van een vijver.
En ik ben de ringslang die stilletjes
zich voedt met de kikker.
Ik ben het kind in Oeganda, vel over been,
mijn benen als dunne bamboe.
En ik ben de wapenkoopman,
die dodelijk wapentuig aan Oeganda verkoopt.
Ik ben het meisje van twaalf,
een bootvluchteling die zich in zee stort
na te zijn verkracht door een piraat.
En ik ben de piraat,
met een hart dat niet zien kan
niet liefhebben kan.
Ik ben lid van het politbureau
met macht in mijn handen.
En ik ben de man die zijn bloedschuld
aan mijn volk moet betalen
dat langzaam sterft in een werkkamp.
Mijn vreugde is als de lente, zo warm
dat de bloemen overal op aarde ontluiken.
Mijn pijn is als een rivier van tranen,
zo onmetelijk dat zij alle oceanen vult.
Noem me daarom bij mijn ware namen, alsjeblieft,
zodat ik al mijn huilen en lachen tezamen hoor,
zodat mijn vreugde en pijn één zijn.
Noem me bij mijn ware namen, alsjeblieft,
zodat ik kan ontwaken
en de deur van mijn hart open kan staan,
de deur van mededogen.